تئاتر هنوز جان دارد

اکبر دانیالی، دبیر پنجمین جشنواره استانی، تئاتر خیابانی لردگان به بهانه شروع جشنواره پنجم تئاتر خیابانی یادداشتی منتشر کرد.

وقتی واژه «واره» به جشن پیوند می‌خورد،یعنی اینکه باید منتظر آیینی باشیم،آیینی که برگزارکنندگان آن با مقوله‌ی پایکوبی و شادمانی،ارائه کننده آیینی همراه با گردهمایی هنرمندان این هنر خواهند بود. در روزهایی که کرونا جامعه و جهان را درگیر کرده و اقتصاد نفس همه را گرفته،تئاتر هنوز جان دارد. شاید جریان و جان و نفسش بی رمق باشد،اما زنده است و امیدوار. گرچه امروزه با توجه به مشکلات عدیده در سر راه برگزاری و تامین جشنواره‌های اینچنینی باید دست حامیان،برگزارکنندگان و زحمتکشان این عرصه را بوسید ولی نیاز جامعه امروز ما در این موارد بسیار قابل لمس است. تئاتر خیابانی خود قصه عجیبی دارد. وقتی بعد از جنگ جهانی اول،تئاتر خیابانی به وجود آمد و در خدمت اهداف تبلیغاتی قرار گرفت چه کسی فکر می‌کرد طی این سال‌ها این‌گونه به دست ما به امانت برسد؟!….گونه‌ی نمایشی بسیار ساده و بی تکلف که حداکثر هنرش انتقالی تاثیرگذار و قدرتمند بر روی عامه مردم است. شاید فلسفه به وجود آمدنش که در خدمت اهداف انقلابی و سیاسی و بعدها اجتماعی در آن دوران پسا جنگ بود مشخص شود،ولی نمایش خیابانی نمایش خواص نیست،… نمایش عوام است! تفاوتی که با دیگر گونه‌های نمایشی داراست،این است که شما انتخاب نمی‌کنید که به دیدنش بروید!… اوست که شما را انتخاب می‌کند،گیر می‌آورد،قصه می‌سراید و شما را تحت تأثیر قرار می‌دهد. شاید این است عجیب بودن و قدرتمند بودن و لذتبخش بودنش. به نظر حقیر هر جامعه‌ای نیاز مبرم به نمایش خیابانی دارد. نمایش و هنری که می‌تواند در جهت اصلاح کاستی‌های جامعه و اجتماع گام بردارد.

و اما…. جشنواره تئاتر خیابانی لردگان پس از یک دهه،راه پر فراز و نشیبی که پیموده است. راهی که در آن فقط پنج دوره برگزاری را داشته است!!… آن هم برگزاری‌های باشکوه و با مشارکت حداکثری مردمی دانا فهیم،با فرهنگ و با دیدی باز که به مثابه یک نیاز به این جشنواره می‌نگرند. این جشنواره شاید فقط در یک دوره توانست متوالی برگزار شود!… هر دوره بنا به مشکلات و مسائل عدیده‌ای،با وقفه روبرو بوده است. بین دوره چهارم تا دوره پنجم یعنی امسال ۶ سال فاصله افتاده است! همه‌ی ما می‌دانیم،و واضح و مبرهن است که وقفه و سکون در راه اجرای چنین جشنواره‌هایی یعنی سم! یعنی نابودی!!

امیدوارم بتوانیم در سال‌های آتی بدون دغدغه که – البته کار مشکلی است! – با همراهی عزیزان،مدیران و مسئولان خوب شهری و استانی مان جشنواره‌ای درخور،وسیع‌تر و باشکوه‌تر داشته باشیم.